Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

Tańce wojenne Indian

Tańce wojenne Indian

4677514855171463436386996.jpeg

Kultura indiańska może się poszczycić wieloma charakterystycznymi elementami m.in. strojem czy tańcem. Ich tradycja obejmowała również zachowanie się plemienia w trakcie wojny. Oto tańce wojenne Indian.


Taniec słońca

1773814855172003436386996.jpeg

Jest jednym z bardziej znanych tańców wykonywanych przez Indian Prerii. Taniec Słońca miał charakter religijny i inicjacyjny. Odbywał się raz w roku (zazwyczaj w połowie lata), a uczestniczyło w nim całe plemię. Przygotowania do tego wydarzenia trwały około czterech dni. Sam Taniec Słońca również trwał tyle samo czasu. Podczas obrzędu odbywały się również uczty i modlitwy. Indianie śpiewali również pieśni cierpienia. 

Taniec Słońca był głównym punktem uroczystości. Jego celem było sprawdzenie męstwa młodzieńców, nierzadko polegające na torturach. Niektórzy Indianie uczestniczyli w obrzędach, by wypełnić ślubowania. Składanie ich zapewniało im pomoc ze strony sił wyższych. 

Taniec Słońca często wywoływał u uczestników ekstazę lub wizje. Ta forma tańca obrzędowego została zakazana na początku XX wieku ze względu na wszechobecne tortury i wizje. Zakaz został jednak zniesiony około trzydzieści lat później. Indianie Lakota zamieszkiwali ziemie Ameryki Północnej. Wyruszali na wojnę głównie, by zdobyć konie, dokonać odwetu czy bronić własnych wiosek. Wielkie wyprawy wojenne tego szczepu Indian odbywały się zwykle po zakończeniu corocznych uroczystości Tańca Słońca. Powód był prozaiczny – na wydarzenie przybywali krewni, dzięki którym powiększali własną liczebność. Zbiegnięcie się obu wydarzeń pozwalało na zrezygnowanie z wysyłania gońców do członków szczepu.

Tradycyjny taniec męski

W dzisiejszych czasach tradycyjny taniec jest wciąż obecny na większych zebraniach szczepowych Indian. Stanowi połączenie wszystkich tańców plemiennych, dzięki czemu staje się uniwersalny. Jego początków można doszukiwać się wśród dawnych indiańskich wojowników zamieszkujących Wielkie Równiny. 

Tancerza charakteryzuje przede wszystkim ubiór m.in. rozeta z piór (jej kształt zależy od przynależności plemiennej), kolorowe koszule ze wstążkami czy skórzane nogawice. Całość dopełniają dodatki, takie jak napierśniki z kości, skóry wilka lub kojota czy grzebień ze szczeciny jeżozwierza (oznaczający gotowość do walki na śmierć i życie). Tancerz dzierży w ręce wachlarz, tarczę i pałkę (jej długość zależy od szacunku do tancerza). Pałka jest symbolem dawnej laski uderzeń. Służyła ona indiańskim wojownikom do dotykania wroga. Im krótsza pałka, tym większą odwagą wykazywał się wojownik. 

9069614855173483436386996.jpeg

Dawniej większość elementów ubioru wojowników wykonana była z naturalnych materiałów m.in. piór, muszli, skór czy kości. W ten sposób Indianie zaznaczali swój związek z naturą. Podczas tego tańca wykonywane są powolne ruchy w rytm uderzeń bębna. Tancerze pozostają wyprostowani, czasem pochylają się (imitacja zwiadu, szukanie tropów zwierząt czy śladów wroga).

Taniec Donosiciela

Jego powstanie datuje się na rok 1800. W tym czasie szczepy Indian toczyły ze sobą walki. Zarówno taniec, jak i piosenka mówią o chłopcu, który wraca ranny z wyprawy wojennej. Rodzina układa dla niego pieśń i śpiewa ją – w ten sposób pomagają mu w powrocie do zdrowia. Pieśń opowiada o wojowniku wzywającym opiekuńczego ducha przed wyprawą na wojnę. Prosi go o pomoc i skrada się do obozu wroga. 

921514855174913436386996.jpeg

Taniec Donosiciela polega na śpiewaniu tej pieśni przez wojowników. W centrum koła leży lub siedzi chłopiec. Pieśń powtarzana jest trzykrotnie. Wojownicy imitują atakowanie wroga. Trzymają się razem i idą w kierunku chłopca. Ostatnie uderzenie bębna oznacza koniec piosenki. Chłopiec zostaje podniesiony przez wojowników i przeniesiony na tył areny.

Taniec Powwow

tańcem zwycięstwa. Świętowana była duma z dobrych czarów, a nie zabicie i pokonanie wroga. Taniec pokazywał radość bycia członkiem rodziny, społeczności, klanu i plemienia. Nazwa oznacza zebranie się szamanów lub przywódców duchowych. Pierwotnie tańczenie Powwow było wpisane w pory roku. Dzięki niemu Indianie mieli szansę na uczczenie koła życia. Podczas takich obrzędów jedzono, śpiewano, bębniono i tańczono. 

3244814855176913436386996.jpeg

Co ciekawe, podczas Powwow wrogie sobie plemiona zawierały rozejm i oddawały się wspólnym uroczystościom. Taniec Powwow zachował się w indiańskiej kulturze do dziś. Takie uroczystości mają oddać dumę z własnego dziedzictwa oraz kultury. Są wspólnotowym wyznaniem wiary, dzielenia się unikatowością oraz wyjątkowością indiańskich korzeni.

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…